— Գալուստ Գրիգորիչ, երեկ և այսօր բոլոր կայքերն ու թերթերը ողողված էին ձեր նկարով, ուր դուք ասես ուղեկացում էիք` «Առյուծին»` Գագիկ Նիկոլայիչին, փաստորեն Առյուծից բարձ կարգավիճակո՞վ:

— Իմ դերակատարումը ես բարձր եմ գնահատում, բայց և մյուսների դերակատարումը երբեք չեմ նսեմացնում:

— Եվ այնուհանդերձ, ինչո՞ւ որոշեցիք ուղեկցել նրան` նամանավադ թևացուկ:

— Ես որևէ մեկին չեմ ուղեկցել, և ով շփոթում է, որ Գալուստ Սահակյանը ուղեկցորդ կլինի, ինչ—որ բան ուրեմն` պակաս է մեջը: Ես ընդամենը Ծառուկյանին խնդրեցի առաձնանալ` մի հինգ րոպեանոց զրույց ունեի իր հետ:

— Իսկ ինչու «էլիտար» դռնով գնալ զրուցելու, չեք ասի՞:

— Ինչու` էլիտար:

— Դե դուք հեռացաք ԱԺ նախագահի «մուտքային» դռնով, իսկ եթե չեմ սխալվում` կանոնակարգով նախատեսված է, որ այնտեղից պետք է միայն «անմահները»` բարձր ռանգի պաշտոնյաները մտնեն-դուրս գան, «մահկանացուները», շարքային պատգամավորները իրավունք, կարծես թե, չունեն:

— Հովիկ Աբրհամյանի դուռը ո՞րն է: Ես էդ մուտքից շատ հանգիստ օգտվում եմ, և դա առաջին ու վերջին անգամը չէր:

— Ուրեմն դուք էլ եք «անմահների» շարքում, Գրիգորիչ: Ասել է` դուք էլ, Ծառուկյանն էլ` էլիտար եք:

— Եթե անհրաժեշտ է եղել, ելումուտ ենք արել, եթե անհրաժեշտ է եղել, նույն մուտքով պատգամավորներ էլ են բարձրացել դեպ ԱԺ նախագահի սենյակ:

— «Բարձրացե~լ» են (համարյա` դրախտի դուռ,- (հեղ)). է, գնայիք ձեր սենյակում խոսելու:

— Չէ, էդպես մտածեցի, էդ դռնով բարձրացա:

— Փաստորեն, «մտածողը ու ասողը» դուք եք:

— Որովհետև ես խնդրեցի իրեն:

— Ի՞նչ հարց էր, եթե գաղտնիք չէր:

 — Անձնական:

— Գրիգորիչ, բա էս անանձնական խորհրդարանում` անձնական հարց կքննարկե՞ն:

— Համատեղ անձնական հարց էր:

— Ի~նչ եք ասում: Բա մենք էլ էսպես անիմանալ ապրենք էլի: Իսկ այսօր ինչո՞ւ Ծառուկյանը չի եկել:

— Հարցրեք իրենց խմբակցությունից. միգուցե դեռ գա:

— Կարող է` արդեն հոգնել եք իրեն տանել-բերելուց:

— Տանել—բերելը քաղաքական կատեգորիա չէ:

Վահե Հովսեփյան