Գաբրիել Պողոսյանի՝ Խոսրովի արգելոցի տնօրենի պաշտոնում չհաստատելու փաստը ևս մեկ անգամ վկայում է այն մասին, որ հասարակական շարժումները Հայաստանում հեռանկար ունեն։ Նրանց ներկայացուցիչների նկատմամբ վստահությունն էապես ավելի մեծ է, քան քաղաքական միավորների հանդեպ։ Մենք հակված ենք վստահելու նրանց, ովքեր որևէ մեկի թայֆայից չեն, քաղաքական խաղերում չկան, իշխելու ցանկություն չունեն։ Նրանց, ովքեր իրենց առաջ դնում են կոնկրետ, իրատեսական նպատակներ։

Ակնհայտ է, որ այսօր իշխանությունն ավելի շատ է հաշվի նստում հասարակության հետ, քան, ասենք 5 տարի առաջ։ Գուցե որոշ չափով դա պայմանավորված է նրանով, որ իշխանությունն է փոքր-ինչ ավելի խելամիտ ու ադեկվատ դարձել։ Իր կարևոր դերն են խաղում նաև սոցիալական ցանցերը, որտեղ տեղեկատվության ազատ փոխանակման համար սահմանափակումներ, ըստ էության, չկան։ Պատկերացրեք, օրինակ, որ youtube գոյություն չունենար, և Գաբրիել Պողոսյանի «ելույթները» մրցույթի ժամանակ հնարավոր չլիներ տեղադրել համացանցում ու դարձնել հազարավոր մարդկանց սեփականությունը։ Որտեղի՞ց այդ դեպքում մենք կիմանայինք այդ մարդու ինտելեկտի և գրագիտության մակարդակի մասին։ Իշխանությունը, հավանաբար, հնարավորություն կունենար թույլ չտալու նկարահանումները և չցուցադրելու նկարահանվածը հեռուստատեսային եթերով։ Ճիշտ նույն ձևով՝ եթե որևէ «հաբռգած» պատգամավոր, դատախազ կամ ոստիկան այսօր փորձի փողոցում ցույց տալ իր «լավ տղա» լինելը, ապա շատ հավանական է, որ որևէ քաղաքացի կնկարահանի նրա «հերոսությունները» հեռախոսով, որից հետո մի քանի վայրկյան անց այդ տեսագրությունը կհայտնվի նույն youtube–ում։ Բայց ամենակարևոր դերն այստեղ խաղում է ինքը՝ հասարակությունը, ավելի ճիշտ՝ նրա այն մասը, որն այլևս սպասելիքներ չունի ավանդական քաղաքական ինստիտուտներից և սկսել է ինքը ձևակերպել իր նպատակները։

Հիմա իշխանությունը հասարակության հետ հաշվի է նստում, պայմանականորեն ասած, 5 տոկոսով։ Երբ այդ տոկոսը հասնի 70-80-ի, ինչպես Արևմուտքում է, քաղաքական խաղերը՝ բանակցությունները, պայմանավորվածությունները, առևտուրը, Պողոսի կամ Պետրոսի իշխանությունը, այլևս էական նշանակություն չեն ունենա։ Կարևորն այն է, որ քաղաքական գործիչը երբ դուրս գա հարթակ, ասի ոչ թե «սիրելի ժողովուրդ», այլ՝ «հարգելի քաղաքացիներ»։

«Առավոտ».