Անժամանակ կյանքից հեռացավ Հայաստանի հատուկ քննչական ծառայության պետի տեղակալ, Արդարադատության երրորդ դասի պետական խորհրդական գեներալ Մարսել Մաթևոսյանը:

Նշանիչը, այդպես էին նրան դիմում մտերիմները, յուրօրինակ ու շատ հետաքրքիր աձնավորություն էր, Երևանի կոլորիտային դեմքերից մեկը, որին շատերն էին ճանաչում ու հարգանքով բարևում գրեթե ամեն քայլափոխի Երևանի փողոցներում, ուր նա սիրում էր քայլել, հատկապես սրտի վիրահատությունից հետո:

27ամյա տղայի կորստի հետ նա այդպես էլ չհաշտվեց ու գրեթե ամեն օր գնում էր գյուղ՝ տղայի շիրմին այցի: Գնում էր իր Սահակի մոտ:Ու գնաց…Միշտ ասում էր՝ տեսնես Աստված ինչի ինձ չի խղճում, չի տանում Սահակիս մոտ: Նա հրաշալի ընտանիք ունի, բայց Սահակի հանդեպ ունեցած սերն աննկարագրելի էր:

Ֆենոմենալ հիշողության, մասնագիտական կարողությունների  և գիտելիքների տեր մարդ էր Մարսել Մաթևոսյանը, որն իր պաշտոնին հասել էր բացարձակապես իր ունակությունների շնորհիվ:

Նշանիչը սիրում էր կրկնել Չապլինի կարգախոսը՝ «Ես հրեշտակ չեմ եղել , բայց միշտ փորձել եմ մարդ մնալ»: Ինչը  նրա ոլորտում, իրոք, չափազանց դժվար է:

Ջերմ, պատրաստակամ դիմացինին օգնելու, նա ընկերներ ուներ ամենուր, իսկ նրա խորհրդի կարիքը շատերն էին ունենում, որ նա տալիս էր սիրով ու անշահախնդիր: Վստահ եմ, որ նրան ճանաչողների ու ընկերների համար այս կորուստը անդառնալի է:

Մաթևոսյանը հանկարծամահ է եղել իր աշխատասենյակում, ուր սիրում էր լինել գրեթե ողջ օրը և որտեղ իր դժվարին աշխատանքն էր կատարում երկար տարիներ ու մեծ նվիրումով:

Հուսանք, որ նրա անհանգիստ հոգին, որ ամեն կիրակի մխիթարություն էր փնտրում եկեղեցում, խաղաղություն կգտնի  ու թող լույս իջնի նրա շիրմին:

Ռուզան Ավոյան