Մեր օրերում մարդն անընդհատ  սթրեսներ է ապրում: Դրանցից մեկը նրա անձնական կյանքի գաղտնալսման վտանգի հետ կապված վախն է: Այն նյարդային լուրջ սթրես կարող է առաջացնել, երբ անձը համոզված է, որ իրեն կարող են տեսաձայնագրել կամ գաղտնալսել աշխատավայրում, հանգստի օբյեկտներում, սրճարաններում, անգամ տանը: Ակամայից առաջանում է  ցուցափեղկում գտնվելու միտքը, ինչից տհաճ ու կաշկանդող երևույթ դժվար է պատկերացնել:

Գաղտնալսումն օրենքով արգելված է. այն թույլատրվում է միայն դատարանի որոշմամբ, սակայն Հայաստանում գաղտնալսող սարքերի առքուվաճառքն, արգելված չէ, իսկ  «Այն ինչ արգելված չէ՝ կարելի է», սկզբունքն անհրաժեշտության դեպքում միշտ էլ օգտագործվում է, թեկուզ, եթե դա դեմ է բարոյական նորմերին:

Այս հարցն օրենքով կարգավորված չէ:

Ավելին՝ գաղտնալսող սարք (ժուչոկ) կարելի է ձեռք բերել ցանկացած պահի, այն առաջարկող հայտարարություններն ամենուր են, գներն էլ՝ մատչելի: Իսկ գայթակղությունը մեծ է, հատկապես մեր երկրում, երբ մարդկանց մի ստվար հատված ապրում է ուրիշի կյանքով:

Երբ ուղղակի կարող ես զանգահարել հասարակական վայրերում,   շքամուտքերում փակցված հեռախոսահամարներով ու ձեռք բերել ասենք՝ թաքնված տեսախցիկով կրակայրիչ, ձեռքի ժամացույց, գրիչ, կախազարդ, սեղանի ժամացույց, ակնոց, կամ բջջային հեռախոսի SIM քարտով աշխատող գաղտնալսող սարք և այլն: Նույնիսկ կայք գոյություն ունի http://www.armspy.ru/ հասցեով, որտեղ կան բավականին գրավիչ առաջարկներ:

Բանն այն է, որ սարքերն օգտագործողները կարող են չբացահայտվել, քանի որ  ներխուժելով ինչ-որ մեկի անձնական կյանք,նրանք տեղեկություններ են ստանում, սակայն մինչև այդ տեղեկությունը չօգտագործվի չի կարելի խոսել հանցագործության մասին՝ գոյություն ունի  անմեղության կանխավարկած: Իսկ բարոյական վնասի ինստիտուտը մեզ մոտ չի գործում:

Ճիշտ է, մարդու անձնական կյանքին չմիջամտելու սահմանադրական դրույթը ենթադրում է այնպիսի գործողություններ, որոնք ոչ միայն իրավական, այլև բարոյական հետևանքներ են առաջացնում, սակայն պրակտիկայում այն չի կիրառվում:

Հանրային ոլորտում քիչ թե շատ հայտնի մարդը կարող է անընդհատ սթրես ապրել, մտածելով, որ իրեն գաղտնալսում են, թեկուզ կոմպրոմատներ հավաքելու նկատառումով, կամ  կենցաղում՝ միջանձնային հարաբերություններում տհաճ իրավիճակ կարող է հաստատվել, եթե միմյանց առնչվող անձիք գաղտնալսումով տեղեկանում են որոշակի ինտիմ հարցերի մասին:

Սակայն,այս խնդիրը կարգավորման մեխանիզմ չունի, քանի որ գաղտնալսման երևույթն իրավական հետևանք կարող է առաջացնել միայն բողոքի դեպքում:

Իսկ մարդը, որի անձնական կյանք կարող են ներխուժել առանց դատարանի որոշման, անպաշտպան է, քանի դեռ չի կարող ապացուցել,կամ հիմնավորել իրեն գաղտնալսելու փաստը, ուստի  բողոքել ևս չի կարող: Սակայն օրենսդրորեն, միայն բողոքի դեպքում է, որ հարցը կարող է բերվել իրավական հարթություն:

Ճիշտ է, օրենքով կարգավորված է գաղտնալսող սարքերի միջոցով ձեռք բերված տվյալները դատարանում օգտագործելու արգելքը, սակայն միջազգային պրակտիկայում, ընդունված է, երբ անձը գաղտնալսման դիմում է իր անվտանգության հետ կապված, կարող է դատարանի կողմից այն ընդունվել որպես ապացույց: