Փաստաբանները բողոքում են Վճռաբեկ դատարանի նախագահ Արման Մկրտումյանի դեմ, որը նաև Արդարադատության խորհրդի ղեկավարն է:

Պաշտոնական պատճառն այն է, որ պարոն Մկրտումյանը միջնորդել է` դադարեցնել դատավոր Սամվել Մնացականյանի լիազորություններն այն բանից հետո, երբ դատավորը հրաժարվել է բավարարել դատախազության միջնորդությունը և կալանքի որոշում չի կայացրել մի մեղադրյալի մասով: Ի դեպ, փաստաբանները պնդում են, որ հետո պարզվել է, թե այդ մարդը կապ չի էլ ունեցել քրեական գործի հետ:

Առանց փաստաբանների բողոքների էլ պարզ է, որ դատարանները մեր պետական համակարգի ամենախոցելի օղակն են:

Նրանց խնդիրն է իրականացնել արդարադատություն, մինչդեռ բոլորը գիտեն, որ շատ դեպքերում մեր դատարանները քողարկում են իրական հանցագործին` ճաղերի հետևում փակելով անմեղ մարդուն:

Հայաստանում բացակայում է դատական իշխանությունը` որպես անկախ մարմին:

Քաղաքական դատավարությունների ժամանակ գործում է «վերևի» պատվերը: Եթե մեղադրյալի աթոռին ընդդիմադիր է, նա պետք է ստանա առավելագույն պատիժ` հաճախ առանց հիմնավորման: Եթե, ասենք, դատվում է ընտրակեղծարար, դատարանն անհամաչափ «հումանիստ» է դառնում:

Շարքային գործերի ժամանակ հաճախ մեր դատավորներն առաջնորդվում են դրդապատճառներով, որոնք դուրս են օրենքի, իրավականության դաշտից:

Բոլոր դեպքերում, մեր դատարաններն ավելի շատ դատախազության, մեղադրող կողմի կցորդ են և հլու հնազանդ կատարում են այն, ինչ նրանցից պահանջում են դատախազները, իսկ ավելի ստույգ` գլխավոր դատախազը:

Սամվել Մնացականյանը, ըստ երևույթին, մի անգամ շեղվել է այդ ստանդարտից ու դրա համար պատժվում է: Ընդ որում, պատժվում է դատական իշխանության ղեկավարի կողմից, փոխարենը` խրախուսվեր գեթ մեկ անգամ օրենքով գործելու, ինքնուրույնություն ցուցաբերելու համար:

Բնական է փաստաբանների զայրույթը, որովհետև «զանգով արդարադատության» պայմաններում նրանց աշխատանքն արժեզրկվում է, հավասարվում զրոյի:

Բայց այս խնդիրը պետք մտահոգի բոլորիս, որովհետև ցանկացած կամայական դատավճիռ ուղղված է յուրաքանչյուրիս ազատության և իրավունքի դեմ: Այսօր անարդարության զոհ է իմ հարևանը, վաղը ես կարող եմ հայտնվել զոհի կարգավիճակում: