Էսօր կխոսեմ ոտքերի ֆետիշի մասին, դա հատուկ ֆետիշ ա, ու շատ հետաքրքիր: Ասենք, բոլոր ֆետիշներն էլ հետաքրքիր են, երբ մենք չենք հասկանում, թե ի՞նչ հաճույք են ստանում դրանից էդ մարդիկ: Էս մեկը ինձ ձգեց, որովհետև ոտքի ֆետիշ սիրողները մյուս ԿՏՍՄ-ով հետաքրքրվող տղամարդկանցից շատ են տարբերվում: Ոտքի ֆետիշ ունեցողները հաճելի ու լավ մարդկային որակներով օժտված տղամարդիկ են:

Որոշեցի խոսել էս թեմայով, որովհետև մի քանի շաբաթ ա, լավ եմ զգում ոտքի ֆետիշ ունեցող մարդկանց շնորհիվ, ավելի ճիշտ, նրանք էին, որ ազատեցին ինձ դեպրեսիայից: Վեց շաբաթ առաջ շատ ահավոր մի կլիենտ ունեցանք, մի տղամարդ պահանջեց, որ երկու տիրուհիներով իրան ստորացնենք: Ահավոր սեսիա էր նրանով, որ էդ մարդն ինքը անհասկանալի էր խոսում հենց սկզբից, ու սեսիայի ընթացքում էլ անընդհատ հեգնանքով ասում էր, որ լավ չենք անում իրա «չպահանջածը»: Ու պահանջում էր բավականին ծայրահեղ բաներ՝ կապված բռնաբարության հետ, հետը մի մեծ «դիլդո» էր բերել՝ ֆալոիմիտատոր, մեզ համար պրոբլեմ չէր նրան դրանով գոհացնելը, պրոբլեմն էն էր, որ նա չհավանեց սեսիան, ոնց որ խաղար մեզ հետ, ձեռ առներ:

Էդ սեսիայից հետո ես երեք շաբաթ խորը դեպրեսիայի մեջ էի: Ո՞նց կարա կլիենտդ քեզ վրա ծիծաղի, ինձ թվում էր, ես լավ տիրուհի չեմ, որ իմ միակ առավելությունն էն ա, որ լավիկն եմ, և որ էդ էլ բավարար չի կլիենտի համար, որ վատ չվերաբերվի, որ միայն էրոտիզմի հետ ա կապված գործս: Երբ վատ սեսիա ես ունենում, դրանից վատ բան չկա: Բոլոր տգեղ, այլանդակ անհարմարությունները զգում ես, դու անհարմար ես զգում քեզ, գիժ ես զգում ինքդ էդ սենյակում տղամարդու հետ, նրա մերկ հետույքի ներկայությամբ…

Առանց սեքս անելու, ասես սեքս ես անում, էնքան մութ գործ ա էս տիրուհու գործը: Ու նույն զգացումն ա, ոնց որ վատ սեքս ես արել, քեզ համար զզվելի, որ մաշկդ ուզում ես հանես ու թափես աղբաման, մոռանաս ինչ ա կատարվել…

Բոլոր աղջիկները համաձայն են, որ էս գործը 40%-ով ա վատ, հաճախ լավ ա ավելի: Բալորս գիտենք, որ երբ դու լավ ես զգում կլիենտի հետ, սեսիայի ընթացքում, դու դրանից փոխվում ես, փոխվում ա քո կյանքը, իսկ վատ կլիենտով սեսիայից հետո դու վատանում ես, դեպրեսիա ա սկսվում մոտդ, կասկածում ես, որ դու լավ տիրուհի չես: Դրա համար շատ կարևոր ա, երբ դու ինքդ ես փորձում նենց անես, որ լավ անես գործդ: Դրա համար գրում եմ էս օրագիրը, որ հասկանամ, թե ինձ հետ ի՞նչ ա կատարվում, որ հետևեմ զգացմունքներիս: Շատ կարդում եմ, ուսումնասիրում: Ամերիկայից գրքեր եմ խնդրել, բերել են էս գործի մասին: Անգլերեն էդքան էլ լավ չգիտեմ, բայց բավարար ա, որ հասկանամ:

Ինչպես ասեցի, էդ սեսիայից հետո դեպրեսիայի մեջ ընկա երեք շաբաթ: Մինչև էսօր էլ տհաճ զգացողություն եմ ապրում էդ անտեր սեսիան հիշելով: Դրանից մի երկու շաբաթ անց Տանջատուն եկավ մի շատ, շատ լավ կլիենտ, որն ինձ լրիվ փոխեց: Նա ոտքերի ֆետիշիստ էր:

Առաջին անգամ էդ տիպի կլիենտ պիտի ունենայի, չգիտեի՝ ի՞նչ ա լինելու: Ռիման ասեց, որ շատ կանացի հագնվեմ, որ ուժեղ վիզուալ ազդեցություն ունենամ, բայց կպնելու ա նա միայն ոտքերիս: Մեկը աղջիկներից ինձ տվեց իրա կոշիկները՝ սպիտակ, մատները բաց, սիրուն, փոքրիկ կոշիկներ էին: Մատներիս եղունգներին մուգ կարմիր քսեցի՝ գինու գույն: Ու մտա սենյակ: Ցածրահասակ, բարի մի մարդուկ էր ժպտալով սպասում ինձ: Աչքերից երևում էր, որ լավ մայր ա ունեցել, լավ մանկություն՝ ուրախ ու հանգիստ, ու դա իրա մայրն ա իրան ապահովել:

Ասեց, որ լիբանանցի ա, հարցրեց՝

— Անգլերեն խոսո՞ւմ ես, կամ ֆրանսերեն:

— Մի քիչ անգլերեն:

— Օքեյ, դե բացատրեմ ի՞նչ եմ ուզում, տիրուհի:

— Սիրով, նստի ու բացատրի:

— Ես ամուսնացած մարդ եմ, բայց մեջս ինչ-որ հնազանդության, ենթարկվելու պահանջ կա, ես բնատուր հեզ եմ, բայց դա չեմ կարողանում իմ առօրյա կյանքում արտահայտեմ: Դու ինչ ուզում ես արա ինձ հետ, ես ամեն ինչ կընդունեմ, ինչ անես, բայց իմացիր, որ ամենաշատը ոտքի ֆետիշ եմ սիրում, ուզում եմ ոտքերդ համբուրեմ:

Տենց են իրանք, ենթարկվող-պաշտող են, նրանց ստորացնել պետք չի, պետք ա լինել ուրախ. Լավ տրամադրություն ունենալ, մի քիչ թիթիզանալ՝ նա քեզ ծառայում ա շուրթերով, մատներով (ոտքերը համբուրել, շոյել, ոչ մի ուրիշ բան): Շատ ուրախ էր ինքն էլ ու հանդարտ:

Ոտքերի ֆետիսշիստները շատ հանգիստ մարդիկ են: Նրանք մարմնովդ ընդհանրապես չեն հետաքրքրվում: Նույնիսկ ամաչում են մերկանան ու չեն նեղացնում: Հարցնում են՝ «Կարո՞ղ եմ լրիվ չմերկանալ», կամ մերկանալուց ձեռքը պահում են ամոթի տեղը, որ չտեսնես: Կարճ ասած, համեստ են ու կատաղած չեն, նրանք կենտրոնացած են միայն ոտքերի վրա, նրանք էստեղ են, որ քեզ զվարճացնեն:

Ոտքի ֆետիշիստների երկու տեսակ կա: Կան՝ որ մանկուց հիշողություններ ունեն, թե՞ ընտանիքում որևէ կնոջ ոտքեր են շատ սիրուն եղել, նրանք էլ նայել ու խաղացել են երեխա ժամանակ: Կամ էլ ժամանակի ընթացքում, սովորաբար 25-ին մոտ, սկսում են ԿՏՍՄ սիրել ու հասկանում են, որքան են ոտքեր սիրում:

Վերջին տեսակն ա ինձ հետաքրքրում, որովհետև տեսնում եմ տղամարդու բիոլոգիկ հորմոնային կառուցվածքը: Ո՞նց կարա հասուն տղամարդը ոտքեր սիրի էնքան, որ դրա համար վճարի:

Աղջիկներով քննարկում ենք, որ տղամարդիկ ուժեղ պահանջ ունեն մեջները, որ պատրաստ են փող տալ սենց փոքր բաների համար՝ ոտքի ֆետիշ… Աներևակայելի ա տղամարդու էս ցանկությունը՝ այլաշխարհային:

Էս վերջին տեսակից մեկին, որը հասունանալով ա հասկանում, որ ինքը ոտքի ֆետիշիստ ա, հանդիպեցի անցած շաբաթ: Նա շատ գեղեցիկ տղամարդ ա, ամուսնացած, 10 անգամ զանգում ա, երբ իրա էդ ցանկությունն արթնանում ա, ու երբ ասում եմ՝ ո՚՞ւմ ես ուզում, ասում ա. «Ո՞նցն են ոտքերդ, լա՞վ ոտքեր ունես, սիրո՞ւն են, կարա՞ս նկարագրես, ի՞նչ կոշիկ ա հագդ, որակյա՞լ ա»: Ուզում ա ամեն ինչ իմանա ոտքերի մասին, բարեմասնություների՝ փամփլիկ են, թե՞ ոսկրոտ: Շատ լավ մարդ ա, բայց էդ իրա ոտքի ֆետիշի հակումները…

Իրար գտել ենք ԿՏՍՄ ինտերնետ ֆորումից: Շատ եմ իրան հավանում: Կրթված ու խելացի մարդ ա: Չգիտեմ ի՞նչ գործ ա անում, բայց կասկածում եմ, որ կամ չինովնիկ ա, կամ քաղաքականությամբ ա զբաղվում: Կարող ա հրեա ա, որովհետև Իսրայելից շատ ա խոսում ընթացքում, ինչորայա: Միշտ ինձ ասում ա. «Լիլիթ, երբ գալիս եմ տանջատուն, ու տգեղ ոտքեր եմ տեսնում, վատանում եմ, խնդրում եմ, որ փակ կոշիկ հագնեն»: Մարդը տգեղ ոտներ չի հանդուժում: Այ մարդ, դու որտեղի՞ց հայտնվեցիր: Էս շաբաթ Ռիման ասում էր՝ դու չկայիր, էդ մարդը զանգեց հարցրեց, թե ուրիշ տիրուհիներ կա՞ն ինձնից բացի, եթե կան, անցնի տանջատուն, յանի տեսնի ում ոտքերն են դուրը գալիս, ո՞ւմ ա ուզում սեսիայի համար:

Ընդհանրապես, կասեի հիվանդ ա էս մարդը, բայց հետո, մտածում ես, թե խոսքը մենակ ոտքերի մասին ա, մտածում ես, թե ի՞նչ կա դրա մեջ, ինձնից հիմար բաներ չի պահանջում, մարդասպան չի, չի ասում ստորացնեմ քեզ, կամ մի ուրիշ բան: Էդ էլ ընդունեցի, ու հաճելի եմ գտնում էն անկեղծությունը, որը մի տեսակ ազատություն եմ համարում: Իրան սիրում եմ, որովհետև լավ մարդկային որակներ ունի: Էսքան ժամանակ ինձ մի թթու խոսք ասած չկա: Երբ մի բան դուրը չի գալիս, շատ դիպլոմատիկ կերպով ու զգույշ ա ասում, որ չնեղանամ, չվիրավորվեմ: Իմ ամենաառաջին կիլենտին ա շատ նման:

Էս մարդուց հետո հասկացա, որ ես մարդ եմ ու տիրուհի, կարող եմ երկուսն էլ օգտագործել գործիս մեջ: Սիրում են ոչ միայն տիրապետությունը,այլ նաև իմ նուրբ, թույլ կանացի կողմերը, իմ ոտքերը, իմ հումորը, եթե ուրախ եմ՝ շոյում են, եթե վատ եմ զգում՝ ոտքի մասաժ են առաջարկում:

Ու էդպես, իմ դեպրեսիան անցավ ու ես էլ չեմ մտածում, որ վատ տիրուհի եմ:

Մեր գործի մեջ սեքս չկա որպես այսպիսին: Ուղղակի եթե սեքս անես, կամ ուրիշ տեսակ հաճույք պատճառես, դու էլ չես լինի Տիրուհի: Դու կդառնաս սովորական սեքս-աշխատող: Ես ինքս ինձ համարում եմ Տիրուհի, ֆետիշ տվող ու ինքս էլ երևի ֆետիշիստ կին եմ:

Էդ գրքում, որ բերեցին ինձ Ամերիկայից, տարբեր տեսակներ են նկարագրվում Ֆետիշ տիրուհու համար, վեցից ավելի տեսակներ կան: Կա «թագուհի», «կառավարիչ», «աստվածուհի», «մայր» և այլն:

Ոտքի ֆետիշեիստները շատ են սիրում «աստվածուհի» տեսակը: Նա շատ պահանջում ա իրա ստրուկից, բայց հետո լավ նվերներ ա անում: Պահանջում ա, որ կլիենտն անցնի մարմնական տանջանքների միջոցով, որ հետո, եթե ուզենա, ու «աստվածուհին» թույլ տա՝ ոտքերը համբուրել: Աստվածուհին սառն ա, ինքը սիրում ա հագնվել հռոմեական ժամանակաշրջանի կամ հունական հագուստ, նա վստահ ա իր սեքսուալության ու ձգողականության մեջ, կարա ստրուկի մազերը շոյի, բայց ոչ ավելին, ստրուկն ա ավելի շատ տալիս: Իսկ տալիս ա ստրուկը խոսքերով, համբույրներով, նվերներով, նույնիսկ եթե ուզես ավելի ստորացնես, պահանջում ես, որ ստրուկը քո ոտքերը լվա ու հետո պեդիկյուր անի:

Եթե էդ տղամարդուն տաս ավելին, նա քեզ էլ չի տեսնի որպես իսկական տիրուհի, ու հնարավոր ա, որ մի անգամից հետո էլ քեզ մոտ չգա…

Լուսինե Վայաչյան