Էսօրվա թեման ներքին անմեղությունն ա՝ մաքրությունը, բարոյականությունը, ոնց կուզեք` անվանեք: Առանց «կլիշե»-ների: Ես ինձ հաճախ հարց եմ տալիս` կարա՞մ ես էս գործի մեջ մնամ մաքուր ներքուստ, չապականվել, զգալ ինձ կին: Չեմ ասում՝ նամուսով, թասիբով եւ այլն, որոնք կարգին մարդկանց համար են, ոչ թե իմ: Ոնց եմ ե´ս զգում ինձ: Իմ ներքին բարոյականության սահմանները պահպանելով կարո՞ղ եմ մաքուր մնալ էս հանգամանքներում: Իսկ առհասարակ կարա՞ մարդը, գտնվելով սենց վիճակի մեջ, մնա մաքուր:

Մեզ մոտ շատ լավ աղջիկներ են աշխատում, որոնք, ինչ էլ պատահի, չեմ ասի, որ վատն են, փչացած են, շեղված են կամ շփոթված: Մեր աղջիկները ոսկի աղջիկներ են, ոսկի մարդիկ են: Ես ինձ լավ եմ զգում նրանց մեջ, ինձ թվում ա` բոլորս էլ իրար հետ լավ ենք զգում: Բոլորն էլ էս գործն անում են հանուն ինչ-որ մի բարի նպատակի:

Նունեն փոքր երեխա ունի, ամուսինը ռուսաստաններում կորել ա, ինքն էլ ռայոնից ա, ուր գործ չկա, Ռուզանի մայրն ա ծանր հիվանդ, արյան ռակ ունի, Սոնան բիզնես էր անում, նախանցած տարվա դեֆոլտը լավ խփեց, մնաց պարտքերի տակ, ամենատարիքովը՝ Սինարեն, տղայի ուսման վարձն ա աշխատում, որն Անգլիայում սովորում ա: Նրանք էլ բոլոր մարդկանց նման ունեն երազանքներ, պլաններ:

Ադրինեն ամուսնացած ա մի շատ լավ տղայի հետ, որն արդեն հինգ ամիս ա` գործ չունի, իսկ Ադրինեն ձեւ ա անում, յանըմ չգիտի… Ասել ա, որ սուպերմարկետում օպերատոր ա ընդունվել, ու մի ութ ժամ ստիպված նստում ա տանջատանը: Ես ոչ մի ուրիշ տեղ չեմ հանդիպել, որ կանայք սենց խորությամբ իրար հասկանան ու հարգեն, լսեն ու օգնեն:

Ու տնեցիներից ոչ ոք չգիտի, որ էս կանայք էս գործին են: Դե, որ ցերեկվա ժամերին ա, էդքան կասկածներ չի առաջացնում: Երբ ես վատ եմ լինում, բոլորն ինձ շրջապատում են ու խոսում ինձ հետ, ամենալավ հոգեբանից էլ լավ են օգնում, որովհետեւ նույն դաշտից ենք, նույն աշխարհում ենք, նույն շրջանակում ենք գտնվում:

Էս գործին գալով` ես ամեն ինչի սպասում էի, բայց ոչ, որ էս անմարդկային երկրում մարդկայնություն կգտնեմ հենց էստեղ… Էս կանայք, որոնցից ամեն մեկը մի ողբերգություն ա ապրել, տարբեր տարիքի ինը հոգի են՝ 25-55 տարեկան, բոլորն էլ ջահել են երեւում իրենց տարիքի համար. էդքան բարի ու հասնող կլինե՞ն:

Բոլորս կեղծանուններով ենք աշխատում, չնայած գիտենք բոլորի անունները: Նունեին ասում են «տիրուհի Անաստասիա»: Նույնիսկ ներսում իրար դիմում ենք կեղծանուններով, տենց ենք սովորել, մարդ ես, հանկարծ կլիենտներից մեկնումեկը չլսի: Համ էլ իսկական անունները մաքուր ենք պահում, «տիրուհու» հետ մի տեսակ չի ստացվում արտաբերել: Տանջատնից դուրս էլ ոչ ոք ոչ ոքի չի հանդիպում:

Բոլորս ապրում ենք երկու տարբեր կյանքերով, տարբեր աշխարհներում: Իսկական անունը մարդու իրական աշխարհն ա բացահայտում: Նույնիսկ եթե անունն էդքան էլ «փափուկ» չի, բայց կարան լսեն ու արդեն բարի պատկերացնեն նրանց, որը գործի մեջ պետք չի…

Բոլորս էլ գիտենք, թե ինչի համար ենք մենք էստեղ, ու բոլորս հարգում ենք իրար ու մեր ընտրությունը: Մենք ստեղ ենք գալիս տիրուհի լինելու: Վատ, կամ լավ, հուսամ՝ լավ: Սուսանը մեծ պարտք ունի, թանկ իրավաբան ա վարձել ու կաշառք ա տվել, որ եղբորը չնստացնեն ինչ-որ չգործած հանցանքի համար, հետո ամուսնուց բաժանվել ա, հենց էս գործը գտել ա, որովհետեւ չի կարողացել խաբի… Միշտ ուրախ ա, շատ պոզիտիվ մարդ ա: Ցածրահասակ, մի քիչ թմբլիկ, արհեստական կրծքեր ա դրել, որ շատ կլիենտ ունենա: Ու ասում ա, որ իրա նախկին փոքր կրծքերը իրա մտքերի հետ հաշտ էին, էս մեծերը խանգարում են մտածել՝ ճնշում են: Նա ինձ շատ մոտ ա, իրան եմ դարդերս պատմում, ինքն էլ օգնում ա խորհուրդներով, ուժ ա տալիս ու հույս…

Նա նախկին կյանքում պետաշխատող էր, ինչ-որ նոմենկլատուրային թղթաբանությամբ էր զբաղվում: Հա, մեկ էլ Յոգայի նման ինչ-որ բանի դասեր ա տալիս հասարակական հիմունքներով: Տանջատանը էզոթերիկ գրականություն ա կարդում, տիբեթյան բժշկության մասին, հոգեբանական գրքեր, նաեւ Տարոյի կարտերով գուշակություններ անել գիտի:

Առաջին օրը, որ եկա, գժվում էի: Մտա հանգստի սենյակ, Սուսանը մենակ նստած էր լափ-թոփը գրկին: Ես էլ ներվային էի շատ, տիկին Ռիման ասել էր, որ հիմա կլիենտ կգա, որը խիստ տիրապետություն ա ուզում, ես էլ ի՞նչ իմանայի` էդ տիրապետությունն ինչ ա: Մտածում էի, որ սեսիան պրովալ եմ տալու: Սուսանն ասեց. «Լիլիթ ջան, նայի, բոլորս էլ անցել ենք էդ վատ ու տհաճ պահերը: Դու ինքդ քեզ համարի Արարչի պատկերը: Մտի էնտեղ ասելով. «Մերսի, երկրագունդ, մերսի Արարիչ, դու ինձ նման ես»:

Դու պիտի հավատաս, որ Աստված կարա լինի կին, նաեւ տղամարդ: Մտի ու ասա Աստծո անունը, ասա` դու իմ մեջ ես, իմ միջոցով աշխատիր էս մարդու վրա»:

Հաջորդ անգամ ինքն ինձ հետ եկավ իմ սեսիային ու օգնեց անցկացնեմ: Երկու տիրուհի մի սենյակում էինք: Շատ լավ սեսիա չէր, բայց ծիծաղելի էր, էնքան ծիծաղելի էր, որ կլիենտը մեզ հետ ծիծաղում էր, էնքան էինք կատակներ անում: Դրա ֆանտազիան էն էր, որ իբր իրան կինոյում նկարում են ու պոռնիկ են անվանում:

Ես ասեցի. «Այ տղա ջան, ի՞նչ ես անելու, այ պոռնիկ ջան, ո՞նց ա քո ֆիլմը կոչվելու»: Ասեց`«Դրախտի ծակերը»: Տղան չուզելով ծիծաղում էր, բայց զգացվում էր, որ դուրն ա գալիս, որ ես խենթ տիրուհի եմ: Սուսանը հազիվ էր ծիծաղը պահում: Հետո սկսեցինք ուրիշ փիս բառեր ասել նրան, ինքն էր տենց ուզում:

Շարունակելի…

Լուսինե Վայաչյան