Սխալվել կարող են բոլորը, բայց կան ոլորտներ և կան պաշտոնյաներ, որոնց սխալները շատ հաճախ ճակատագրական են լինում:

Ճակատագրական սխալների առատությամբ աչքի ընկնող թիվ մեկ կառույցը, երևի թե, արդարադատական համակարգն է: Քննիչի, դատախազի, դատավորի մի վրիպումը, թյուրընկալումը, սխալը կարող է մարդու և նրա մերձավորների կյանքը արժենալ:

Խոսքը ՀՀ Արդարադատության նախարարության Կենտրոնական մարմնի Տեղաբաշխման հանձնաժողովի ընդամենը մի փոքրիկ սխալի մասին է, որի հետևանքը փոքր համարել չի կարելի: ՀՀ Կենտրոն և Նորք-Մարաշ համայնքների դատախազությունում 15.10.2001թ. հարուցված թիվ 13208501 քրեական գործով Արթուր Այվազյանը և Մարտիրոս Աճեմյանը ձերբակալվում են, որից հետո 03.12.2003թ. նույն համայնքի առաջին ատյանի դատարանը (դատավոր Պ. Օհանյան) կայացնում է դատավճիռ և դատապարտում ազատազրկման` Այվազյանին` 14, իսկ Աճեմյանին` 13 տարի ժամկետով: Գործը բողոքարկվում է թե´ Վերաքննիչ, թե´ Վճռաբեկ ատյաններում, սակայն մնում է անփոփոխ:

Այն ժամանակ, երբ դատավճիռը մտնում է օրինական ուժի մեջ, ՀՀ-ում գործում էր Ուղղիչ-աշխատանքային օրենսգիրքը, հետևաբար ազատազրկման ձևով պատժի կրման վայրին և պայմաններին վերաբերող հարցերը պարտադիր կարգով պետք է կարգավորվեին հենց այդ օրենսգրքի պահանջներին համապատասխան: Ազատազրկման ձևով պատժի կրումը նախատեսվում է իրականացնել հետևյալ կարգով` ազատազրկում ընդհանուր ռեժիմի, ուժեղացված ռեժիմի և խստացված ռեժիմի պայմաններում. դրանցից զատ գոյություն ունի նաև առանձին` բանտային ռեժիմի պայմաններում դատապարտյալի պահման կարգ, որի կիրառման անհրաժեշտության դեպքում դատավճռում անպայմանորեն շեշտվում է դա:

ՀՀ ԱՆ ՔԿԾ Կենտրոնական մարմնի Տեղաբաշխման հանձնաժողովը, անտեսելով այն, ինչ նշված էր դատավճռում, այլ կերպ ասած` չարաշահելով պաշտոնական լիազորությունները /անհնար է, որ հանձնաժողովը չիմանար կարգի մասին։ / և չղեկավարվելով այդ ժամանակ ՀՀ-ում գործող Ուղղիչ-աշխատանքային օրենսդրության պահանջներով, այլ ղեկավարվելով դրանից հետո ընդունված Քրեակատարողական օրենսգրքով, ազատազրկման ձևով պատժի կրման վայր ուղարկելու փոխարեն որոշում է կայացնում պահել դատապարտյալներին բանտային պայմաններում:

Հիշյալ գործով մի հետաքրքիր հանգամանք կա: Ըստ` ներկայումս «Արթիկ» ՔԿՀ-ից մեզ դիմած Դատապարտյալ Այվազյանի նամակի «Վարդաշեն» ՔԿՀ-ի պետը 13.06.2005թ. թիվ 6 հրամանով Տեղաբաշխման հանձնաժողովի սխալը փորձում է շտկել և կարգադրում է Մարտիրոս Աճեմյանի պահման պայմանները փոխել: «Նկատի ունենալով, որ դատապարտյալ` Մարտիրոս Արտաշեսի Աճեմյանը, հանցագործությունը կատարել է մինչև ՀՀ քրեակատարողական օրենսգրքի ուժի մեջ մտնելը 10.02.2005թ., ուստի ՀՀ ԱՆ Քրեակատարողական ծառայության կենտրոնական մարմնի տեղաբաշխման հանձնաժողովի 07.06.2005թ, նիստի որոշմամբ նախատեսված սահմանափակումները չկիրառել»:

Ի տարբերություն «Վարդաշեն» ՔԿՀ-ի պետի, «Արթիկ» ՔԿՀ-ի պետն այդպես էլ նման հրաման չի ստորագրում, այնպես որ Արթուր Այվազյանը շարունակում է ազատազրկումը կրել բանտային ռեժիմի պայմաններում:

Սահմանադրության 42-րդ հոդվածի երրորդ մասում ասվում է. «Անձի իրավական վիճակը վատթարացնող օրենքները և այլ իրավական ակտերը հետադարձ ուժ չունեն»: Այվազյանի նկատմամբ փաստացի կիրառվել է ավելի ծանր պատիժ, քան այն, ինչը կիրառելի է եղել քրեական հանցագործության կատարման պահին, այսինքն` ի սկզբանե խախտվել է Սահմանադրությունը: Այվազյանը բազմաթիվ դիմումներ է ուղղել ՀՀ տարբեր ատյաններ` կատարված սխալը շտկելու խնդրանքով, որոնց մեջ վկայակոչել է Քրեական օրենսգրքի, Սահմանադրության, միջազգային տարբեր կոնվենցիաների խախտման փաստերը, շեշտելով, որ նույն գործի շրջանակներում մեկի նկատմամբ կատարված սխալը շտկվում է, իսկ մյուսի` կոնկրետ իր նկատմամբ, մնում է անփոփոխ:

Մինչ օրս Այվազյանը շարունակում է իր պատժաժամկետը կրել բանտային ռեժիմի պայմաններում: Իսկ նրա գրած բազմաթիվ դիմում բողոքները մնում են անպատասխան։

Լ.Կ.